พระพิมพ์ปรกโพธิ์ซุ้มชินราช กรุท่าเรือ (วัดหัวมีนา) ตำบลท่าเรือ นครศรีธรรมราช

พุทธลักษณะ ปางสมาธิองค์พระประทับนั่งขัดสมาธิราบ บนรัตนบัลลังก์ฐานบัวหงายบัวคว่ำ ภายในซุ้มชินรา ส่วนบนยอดซุ้มเป็นปรกโพธิ์ องค์พระมีพระวรกายสมบูรณ์สมสัดส่วน พระเศียร(ศีรษะ)กลม พระเกศา(เส้นผม)เรียบ พระเมาลี(มวยผม)กลมแบน พระเกศ(ยอดผม)รูปดอกบัวตูมยอดแหลม พระพักตร์(หน้า)รูปไข่ ไม่ปรากฏพระขนง(คิ้ว) พระเนตร(ตา) พระนาสิก(จมูก) และพระโอษฐ์(ปาก) พระกรรณ(หู)ยาวจรดพระอังสา(บ่า) ครองจีวรแนบเนื้อห่มเฉียง สังฆาฏิพาดยาวจรดพระนาภี(สะดือ ) พระพาหา(ต้นแขน)ทั้งสองข้างทอดลงขนานขนานลำพระองค์ หักพระกัประ(ข้อศอก)เข้าใน พระหัตถ์(มือ)ขวาวางหงายบนพระหัตถ์ซ้ายลักษณะทรงสมาธิ พระชงฆ์(แข้ง)ทั้งสองพับเข้าใน พระบาท(เท้า)ขวาวางหงายบนพระชงฆ์ซ้าย ในลักษณะขัดสมาธิราบ

ทั้งหมดอยู่ภายในกรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้ายอดโค้งครึ่งวงกลม ด้านหลังผิวเรียบ กดทับให้แบนด้วยแผ่นไม้ มีรอยเสี้ยนไม้เป็นยาวรางๆ

1.วัสดุที่ใช้สร้าง ส่วนผสมประกอบด้วย ดินเหนียว มีกรวดทรายเล็กน้อย และแร่ดอกมะขามผสมเข้าด้วยกัน บดกรองละเอียด น้ำอ้อยน้ำผึ้งเคี่ยวเหนียว ผสมโขลกตำเข้ากันเหนียวเป็นเนื้อเดียว ปั้นเป็นก้อน กดพิมพ์แบบ ผึ่งให้แห้ง เผาไฟอุณหภูมิ 750 องศาเซลเซียส ได้พระพิมพ์ดินเผาเนื้อสีแดง นุ่ม ผิวเรียบ แข็งแกร่ง มีคราบไคลขี้กรุเป็นผงดินโคลนละเอียดสีเทาเคลือบติดผิวทั้งหน้าหลัง ทำให้ผิวสีแดงเป็นสีน้ำตาล มีเม็ดแร่กรวดทรายผุดขึ้นบนผิวบ้างประปราย

ขนาดฐานกว้าง 3 ซม. สูง 5.5 ซม. หนา 6-8 ซม.

 

2.ยุคสมัยศิลปะและผู้สร้าง เป็นพระพิมพ์ดินเผาสมัยสุโขทัยตอนปลาย หลังพ.ศ.1900 อายุประมาณ 600 ปีเศษ พุทธประติมากรรมเป็นศิลปะสุโขทัย สร้างล้อพระพุทธชินราช นับเป็นฝีมือช่างเมืองนครศรีธรรมราชให้จินตนาการไว้ สร้างเป็นพระพิมพ์นูนต่ำ มีความคม ลึก ชัดเจนได้งดงามมากทีเดียว บรรจุไว้ในกรุโอ่งวัดหัวมีนา ตำบลท่าเรือ จังหวัดนครศรีธรรมราช ต่อมาเป็นวัดร้าง มีการขุดพบเมื่อปลายปีพ.ศ.2486 โดยพบกรุอยู่ข้างทาง มีพระพิมพ์อยู่เต็มโอ่ง ต่อมาพระพิมพ์ดังกล่าวนี้ เรียกกันว่า "พระกรุท่าเรือ" จัดเป็นพระเครื่องชั้นนำของภาคใต้

 

พุทธคุณ มหานิยม, แคล้วคลาดและเป็นพระหมอ ฝนทาหรืออาราธนาทำน้ำมนต์รักษาโรคได้อีกทางหนึ่งด้วย